Izabella Kaczmarczyk, W stronę światła, Wyd. I, Warszawa-Bonn 2023
W miejsce tradycyjnego opisu publikujemy jeden z tekstów:
“Jestem silną kobietą, a zarazem kruchą i delikatną.
Poradzę sobie w życiu, nauczyłam się bowiem, że wszystko, co się dzieje i co się wydarzy (dotyczy mojej osoby) zależy tylko ode mnie. Nawet ludzi, którzy idą ze mną na chwilę, albo na dłużej dobieram ja sama, ponieważ w kontaktach i w szeroko pojmowanym byciu najważniejsza jest dla mnie jakość, bylejakości nie znoszę.
Parę spraw mnie ciągle uwiera. Najbardziej chłoszcze mnie i dobija moja wrażliwość – dobrodziejstwo i przekleństwo zarazem, mimo to, cieszę się, iż posiadam tę “przypadłość”, że nie jest mi obojętny świat, który mnie otacza. Szybko nawiązuję relacje, jestem otwarta na ludzi, ale stawiam granice i nie cierpię, kiedy się je wobec mnie “sans pardon” przekracza.
Jestem ufna, ale nienaiwna, zakładam, że ludzie nie chcą mnie oszukać, przy tym jestem też ostrożna. Wiem, jak bardzo boli zawieść się na kimś, na kim opierało się swoją pewność. To ból wprost nie do zniesienia… Moje rany tulę długo, przyglądam się im z uwagą, jednak nauczyłam się ich nie rozdrapywać, szkoda czasu i życia na rozpamiętywanie, co nie wyszło. Następnym razem będzie lepiej, tym bardziej, że nie ma we mnie lęku. Nie boję się po prostu.
Wiem już, że sukces, cokolwiek to znaczy, może przyjść w najmniej oczekiwanym momencie (bez względu na wiek), tak samo jak miłość. Tragedie zresztą też. Siła przyciągania? Wierzę.
Kiedy jestem szczęśliwa wyrastają mi skrzydła, unoszą mnie one nad ziemią. Albo gapię się na chmury. Znajduję na niebie coś, co mnie uszlachetnia i fascynuje, ale to już o mnie wiecie…
Kiedy spadam lub się potykam, każdemu się zdarza, otrzepuję kurz z płaszcza i patrzę z nadzieją w stronę słońca, po czym znów próbuję się unieść..
Bo ludzie z Gwiazd tak mają.”
