Odsłony: 222
Cykl o tworzeniu indeksu
- Word 365/2016 – tworzenie indeksu (1)
- Word 365/2016 – tworzenie indeksu (2)
- Word 365/2016 – tworzenie indeksu (3)
Gdy zaznaczysz jakiś wyraz blokiem i kliknięciem Oznacz hasło wywołasz okienko Oznaczanie wpisu indeksu, aktywny będzie w nim przycisk Oznacz wszystko. Gdy go klikniesz, Word oznaczy, od tego miejsca do końca dokumentu, wszystkie wystąpienia danego hasła w dokumencie. Jest to niewątpliwie wygodna technika w językach, w których fleksja jest szczątkowa, jak w języku angielskim. W językach fleksyjnych, jak polski, trzeba by znaleźć rozmaite przypadki hasła, ręcznie modyfikować pola w okienku (gdy zaznaczysz formę Karola XII, zmieniać ją w okienku na Karol XII), aby móc ostatecznie wygenerować indeks ze wszystkimi możliwymi formami fleksyjnymi ujętymi pod jednolitą formą mianownikową. Niezbyt to poręczne, zatem technika autooznaczania jest w naszych warunkach mocno ograniczona.
Gdy utworzysz indeks w domyślnej, standardowej postaci, a potem zechcesz ją zmodyfikować, musisz wstawić kursor w obrębie indeksu na końcu pracy, następnie kliknąć przycisk Wstaw indeks, wybrać nową postać indeksu i kliknąć OK. Word zapyta wtedy, czy zamienić już istniejący indeks. Gdy to potwierdzisz, zamienisz po prostu stary indeks na nowy.
Do wyboru masz dwa typy indeksu – wcięty i zwarty. Zmieniając opcje uzyskasz od razu podgląd, jak wygląda dana postać indeksu. W indeksie wciętym elementy haseł wieloszczeblowych są układane jeden pod drugim, w indeksie zwartym natomiast jedno za drugim, bez przydzielania każdemu osobnego wiersza (zobaczysz to na poglądzie). Dlatego też tylko w wypadku indeksu wciętego aktywna jest opcja Numery stron wyrównaj do prawej, która nie ma oczywiście sensu w indeksie zwartym. Gdy zaznaczysz tę opcję, możesz dodatkowo wybrać rodzaj znaków wiodących tabulacji, a bardziej zrozumiałym językiem, rodzaj znaczków oddzielających hasło od numeru strony – kropki, kreski czy w ogóle ich brak.
Liczba szpalt, w jakich układany jest indeks (w Wordzie określana jako liczba kolumn – column to po angielsku właśnie szpalta), wynosi od 1 do 4. Najsensowniejszy wydaje się układ dwuszpaltowy, ale oczywiście musisz sam rozważyć, która wersja jest najbardziej celowa w twoim konkretnym przypadku.
No i pozostaje jeszcze wybór formatu indeksu. Domyślnie przyjmowany jest format przypisany danemu szablonowi dokumentu, możesz jednak go zmienić, wymieniając jeden z dostępnych na liście formatów. Wypróbuj wszystkie, sprawdzając na podglądzie ich postać.
Większość tych szablonów dzieli indeks na części odpowiadające literom alfabetu, co ma sens w wypadku dużych, rozbudowanych indeksów – wyróżnienie liter uczyni indeks czytelniejszym.
Zauważ jeszcze, że gdy stosujesz format indeksu z szablonu, aktywny jest przycisk Modyfikuj. Po kliknięciu otworzy się okienko Styl, w którym masz 9 poziomów haseł do indeksu. Gdy ustawisz kursor na którymś poziomie i klikniesz Modyfikuj, w oknie Modyfikowanie stylu będziesz mógł zmienić formatowanie danego szczebla. To oczywiście technika dla osób potrafiących zmieniać style tekstu – w normalnych warunkach nie będzie ona potrzebna, a dostępne style powinny zaspokoić nasze codzienne potrzeby.
Na zakończenie warto powtórzyć tezę postawioną w pierwszym odcinku cyklu – znajomość techniki tworzenia indeksu (tradycyjnie – skorowidza) jest niezbędna i powinni ją znać wszyscy naukowcy i studenci. Jeśli jej nie stosowałeś, koniecznie się jej naucz – przyda się wielokrotnie, nie tylko przy okazji pisania pracy naukowej czy dyplomowej, ale i w późniejszej pracy zawodowej.